yokaverbeek.nl


zaterdag, januari 04, 2003

Post scriptum

Leuk advies trouwens, een zonnebankje nemen om de winterdepressie te bestrijden. Ik ben één keer in mijn leven onder de zonnebank geweest. Dat was gedwongen, want ik moest spelen in een serie waar mensen diepgebruind op het strand rollebollen.
"Begin maar met een kwartiertje" zei de makeup vrouw.
Ik legde uit dat ik nog nooit onder zo'n ding gelegen had, en dat ik extreem talentvol ben in het onmiddelijk verbranden in de zon, vanwaar ik factor 65 in mijn bezit heb. 5 minuutjes was inderdaad verstandiger, vond zij ook. Ik kreeg een dure zonnebrandspray waarmee ik mezelf extra rijkelijk besprenkelde, en toen moest ik op dat enge, zoemende apparaat gaan liggen. Om te beginnen wist ik al niet aan welke kant ik met mijn hoofd moest, want wellicht was de straling aan de voetenkant sterker, omdat de gezichtshuid gevoeliger is, het zou kunnen.
Toen ik eenmaal in het ding lag, kreeg ik last van claustrofobie, want als je felverlichte grafkisten zou hebben, zouden ze er zó uitzien mijn vriend. Daarna kwam het gevoel dat ik ontvoerd was door buitenaardse wezens, die nu enge experimenten op me aan het uitvoeren waren.
Vijf minuten is heel lang als je aan dat soort dingen denkt. Maar, ze gingen voorbij.
Goddank kreeg ik de klep nog open, want stel je voor dat je gevangen zit in zo'n ding, dat in dit geval ook nog helemaal aan het einde van de gang stond, waar misschien wel niemand je zou kunnen horen als je levend verbrandend noodkreten uitslaakt.
Ja en toen keek ik in de spiegel en dacht ik even dat ik toch onder handen was genomen door aliens, die me in een grote kreeft hadden veranderd.
Ik moest terug naar de makeupruimte, waar tot overmaat van ramp een bekende soapactrice zat, die probeerde haar gezicht in de plooi te houden toen ik ten tonele verscheen. De makeupdame lachte een beetje medelijdend terwijl ze zei "Ach meisje toch". Ze verzekerde me ervan dat het de volgende dag zou zijn weggetrokken. Want dat was het enige dat meeviel: ik hoefde pas de volgende dag voor de camera's te verschijnen.
Godzijdank was het werkelijk weg de dag erna, maar een ieder zal kunnen begrijpen dat ik vanaf dat moment zonnebanken schuw.
Het is trouwens toch al bijna lente, als je het optimistisch bekijkt. Wat zijn 2 maandjes nou, welbeschouwd. Tot die tijd ben ik al heel blij dat ik een kachel heb, en misschien zet ik af en toe wel even mijn zonnebril op, voor het echte binnenshuize zomergevoel. Aloha!




eXTReMe Tracker