 |
woensdag, januari 11, 2006
Geachte lezers, Hierbij wil ik graag een mededeling doen. Ik ben ervan op de hoogte dat er wordt gesuggereerd dat ik gekke pilletjes tot mij zou nemen die verantwoordelijk zouden zijn voor het feit dat ik kabouters zie. Dit is onjuist. Het zou geruststellend zijn geweest wanneer pilletjes de kabouters hadden doen verschijnen. Maar neen. Kabouters bestaan, en dat moeten we, dames en heren, nu eindelijk maar eens grootmoedig accepteren. Net als de mannetjes die in je hoofd wonen. Ze zijn er! En ja, soms hébben voorwerpen gezichtjes. Ik begrijp dat het niet gemakkelijk is om dit alles onder ogen te zien. Daarom even een kleine rustpauze met My Little Ponies:     Zo. Maar die kabouters dus. Het kan goed zijn dat u ze nog nooit hebt gezien. Kabouters zijn slimme wezentjes die reuze geoefend zijn in het verborgen blijven voor mensen. Maar als er soms ineens minder hagelslag op je boterham ligt, of je nergens meer pennen kunt vinden, dan hebben de kabouters dat gedaan. Mij vinden ze inmiddels wel lief, al gooi ik soms tumtummetjes naar hun hoofden. Dat moeten kunnen onder vrienden! roep ik dan. En dan knikken ze, ja dat vinden wij ook. Warm lachend werpen ze dan een tumtummetje in mijn gezicht en daar schateren we vervolgens om. Echt, het is zo vervelend nog niet dat de kabouters in ons midden zijn. Ik nodig u allemaal uit om úw kabouters te leren kennen. Vaak komen ze op tumtummetjes af, of laat anders eens een boterham met hagelslag op tafel staan. Een vingerhoedje limonade kunnen ze ook zeer waarderen. Het is heel wat waard om kabouters tot je vrienden te kunnen rekenen! U kunt het van mij aannemen. Groetjes, Yoka en de kabouters. 0 reacties |
