yokaverbeek.nl


zaterdag, januari 15, 2005

Vilein hè sorry

Het is eigenlijk heel grappig, dat ik in de Elle sta met een stukje over mijn weblog en dat daar vervolgens bijna alleen maar dingen in staan die ik helemaal niet gezegd heb. Zal ik het even voor u citeren? Het praat zo lastig als je gesprekspartner niet weet waar je het over hebt.

Yoka Verbeek (23)

Ho! Ik ben 22.

actrice, had lange tijd een beetje een meisjesachtige site.

Nweuh zo zou ik het niet willen zeggen. Er staan meisjesachtige plaatjes op (hoewel... een auto, een pistool...), nog steeds, maar ik schrijf niet over mijn lipglossverzameling of mijn avonturen op koopavond in de Kalverstraat. Dat was ook nooit anders. Dus, hoe komt men hierop?

Tot ze de log van Merel Roze zag en dacht: dit is fantastisch. Zo moet het.

Hihi haha, wat een kolder. Ik vind de site van Merel inderdaad heel leuk. Ik heb echter niet mijn stijl gespitst op de hare, wat volgens mij vrij duidelijk is. Ik heb ook werkelijk niks in deze trant gezegd.

Yoka ontwikkelde de vileine maar toch girly weblog www.yokaverbeek.nl, waarop ze gedichtjes, foto's en grappige teksten over alledaagse dingen plaatst. 'Wat is dat voor woord. Gezellig. Zeg het maar een paar keer hardop. Gezellig. Het begint bij mij al heel snel te klinken als een ziekte. Iets met een tumor. Gezellig.'
Verbeek:'Ik ben een weblog gestart omdat ik schrijven écht superleuk vind; naast acteren zal ik áltijd blijven schrijven.


Ik ben niet zo'n fan van het gebruik van é en á hier. Gelukkig geen uitroepteken. En girly weblog... ik weet het niet zo met die term.

Op deze manier heb ik mijn eigen podium. Daarbij is het natuurljk een hang naar aandacht, een glimpje van beroemdheid op het internet. Wie weet word ik ontdekt en kan ik een boek schrijven. Alhoewel, ik hoef niet eens per se ontdekt te worden. Dat boek komt er sowieso. En het wordt een we-reld-beroemd boek!"

Kleine ineenkrimping wegens het uitroepteken en de - -... en we gaan door. Dat van het boek schrijven, daar wil ik graag mijn kanttekeningen bij plaatsen. In het gehele artikel stelt de schrijfster dat het van ons webloggers allemaal de hartewens is om ooit een boek te publiceren. Ik wil ook ooit een boek schrijven, en uiteráárd wordt dat een fantastische roman die de hele wereldbol zal doen sidderen (ja zonder ambitie kun je beter blijven punniken) maar om te doen alsof ik een weblog ben begonnen om ontdekt te worden door een of andere uitgeverspief... Er zijn betere methoden zal ik maar zeggen. En ik heb het dus ook niet zo gesteld. Het zou geweldig zijn als iemand door deze site op het lumineuze idee komt mij een contract aan te bieden bij een uitgeverij, vanzelfsprekend. Ik ga echter hoe dan ook ooit een boek schrijven. Het gebeurt toch ook meestal dat je met je boek loopt te leuren, in plaats van andersom: dat je in opdracht je eerste boek schrijft?
Nog stommer is dat er vervolgens wordt gezegd dat ik dan nog maar even moet "doorbikkelen" want met "130 bezoekers per dag is de kans dat daar een scout van een uitgeverij bij zit wel erg klein." U moet weten dat ik over dit punt heel erg duidelijk ben geweest tegen de schrijfster van het artikel. Ik heb drie keer benadrukt dat ik mijn weblog helemaal niet wil gebruiken als opstapje voor het "ontdekt worden" en het op die manier schrijven van een boek. Als ik een boek wil schrijven doe ik dat, basta, dat staat verder los van mijn site. Kennelijk moeilijk om mijn ingewikkelde Swahili te verstaan?

Zo zijn er nog meer dingen maar ik zal u niet te lang vervelen (Pardon? Verveel ik u? Heel brutaal om dat te zeggen hoor). Ik ben allang blij dat ik op mijn eigen schrijfpodium mijn zegje kan doen, en natuurlijk dat ik een glimpje van beroemdheid op het internet mee-ma-ak!

Trouwens, in het Volkskrant Magazine staan dan weer wel een leuk stukje over onder andere mijn site, onder de rubriek Voor Alle Fans door Marck Burema. Enige puntje van kritiek is de lelijke foto erbij maar dat zullen we hier bij Yoka Verbeek Incorporated door de vingers zien.


1 reacties

woensdag, januari 12, 2005

Die asociale extraterrestrialen ook altijd

Via een gaatje in mijn hoofd hebben buitenaardse wezens mijn creativiteit gestolen en meegenomen naar hun eigen planeet. Daar zitten ze nu allemaal meesterlijke verhalen te schrijven en hebben ze pret tot in de late uurtjes.
Ik daarentegen weet al dagen geen schrijfonderwerp en bezorg de bezoekers van mijn site telkens weer een grote, grote teleurstelling als zij hopend op iets nieuws, wéér dat stomme oudejaarsstukje bovenaan zien staan.
Sorry lui! Ik kan er niets aan doen dat die aliens me hebben bezocht en mijn gaven hebben gepikt want ze doen dat heel stiekem en stilletjes, in het holst van de nacht. Daar valt dus weinig tegen te beginnen, mede doordat de buitenaardse wezens geen vaste vorm hebben waardoor je ze niet kunt aanraken. Het steekt me behoorlijk dat zij nu een hoop jolijt beleven met mijn hersendeeltjes! Je hoort niet van andermans hersendeeltjes misbruik te maken! Dat doe je gewoon niet.

Ik vind het trouwens ook in grote mate vervelend als het weer eens regent en ik een nat zitvlak krijg van mijn klotezadel. Er zit weliswaar een plastic zakje omheen omdat er anders uit de zijkanten allemaal regen komt, maar ja dat zakje wordt ook nat en dan schiet het weinig op. Nee, als de buitenaardse wezens nu eens de regen hadden gestolen dan vond ik het er allemaal een stuk rooskleuriger uitzien momenteel. Of als Albert Verlinde eens ophield met die lelijke truien dragen. Dat zou de wereld ook een beter aangezicht geven. Als iemand de buitenaardse wezens binnenkort spreekt moet ie dat maar tegen ze zeggen: dat ze de regen mee mogen nemen en de truien van Albert Verlinde. Of Albert Verlinde helemaal. Dan zijn ze in de verre uithoeken van het universum ook eindelijk eens op de hoogte van de weetjes uit de showbizz. En kunnen ze zich verkleden met zijn truien en daar blijspelen mee opvoeren voor elkaar. Aards vermaak, voor al uw planeten.

En het mag ook weleens afgelopen zijn met al die bouwputten in de stad waardoor ik de hele tijd moet omfietsen. Daar krijg ik flink het heen en weer van want omfietsen is bepaald geen favoriete bezigheid van mij. Sterker, ik kan het missen als kiespijn en regen en de truien van Albert Verlinde.
Bob Ross vind ik overigens een toffe peer.


0 reacties



eXTReMe Tracker